Het verhogen van de levensduur van materialen met minder impact van weer- en omgevingsomstandigheden is in de huidige circulaire economie een van de belangrijke drijfveren om onze voetafdruk in het milieu te verkleinen. Belangrijk is daarbij dat we op een snelle manier simulaties op producten en onderdelen, kunnen uitvoeren, die tonen hoe groot de impact van corrosie en oxidatie op onderdelen en producten zal zijn.
Om dergelijke versnelde testen te kunnen uitvoeren, heeft Sirris een ruime zoutnevelkast (corrosiekast) in huis gehaald. Onderdelen en materialen kunnen er voor een bepaalde tijd in een warme (35-60 °C) zoutnevel (NaCl-oplossingen) worden geplaatst. Het zout werkt in op de oppervlakken en zorgt zo versneld voor een betrouwbaar beeld van corrosie of oxidatie. Ook de invloed van krassen, beschadigingen, ... op coatings, lakken, beschermlagen, ... kan men zo vergelijken. Op die manier wordt het mogelijk om op korte tijd nieuwe materialen of beschermende coatings te evalueren en verbeteren, zonder dat stukken voor een langere periode moeten worden blootgesteld aan bepaalde buitenomstandigheden.
Testprocedure
De volledige periode van vernevelen kan in verschillende stappen en bij verschillende temperatuur en vochtigheid worden geprogrammeerd. Men kan geprogrammeerde cycli verschillende keren herhalen. Er wordt rekening gehouden met de omgeving waarin de onderdelen gebruikt worden. Zo zal een onderdeel op zee anders reageren dan een onderdeel in het binnenland. Elke omgeving kan worden ingedeeld in een klasse, van lage-corrosie-omgeving tot extreme-corrosie-omgeving. Na bepaalde vooraf gedefinieerde tijdspannen en op het einde van de test worden de stalen geëvalueerd op hun corrosiegedrag. Hierbij kunnen ook de kleur en de vorm van oxideren een mogelijkheid zijn om de coatings en hun ondergrond te evalueren. Door een cross-cut aan te brengen, komt de zoutnevel dadelijk tot bij het basismateriaal en de interferentielaag. De evaluatie gebeurt meestal ten opzichte van een referentiestaal. Zichtbare defecten, zoals blaasvorming, afbrokkelen of verkleuren duiden op een mindere corosieve weerstand.
De meest voorkomende soorten corrosie zijn:
- Uniforme corrosie: het gelijkmatig corroderen van oppervlakken waarop geen beschermende laag is aangebracht.
- Putcorrosie: deze treedt op bij metalen die een oxidelaag vormen. Deeltjes penetreren door de laag.
- Spleetcorrosie: corosieve vloeistof blijft zitten in spleten.
- Interkristalijne corrosie: deze ontstaat langs korrelgrenzen van legeringen.
